چسبها موادي طبيعي يا مصنوعي هستند که به کمک آنها ميتوان دو قطعه را از طريق سطوحشان به يکديگر متصل نمود . چسبها از دوران بسيار قديم شناخته شده بودند . تابوتهايي در حفاريهاي شهر باستاني در مصر پيدا شده است که قطعات نازک چوب به بدنه آنها چسبيده بوده است . هم چنين در هزاران سال پيش، مصريها با استفاده از صمغ عربي، رنگدانه ها را به تابوتها مي چسبانده اند . بابليها با چسباندن صمغ درختان داخل درزهاي قايقهاي خود، از نفوذ آب به داخل آنها جلوگيري مي کرده اند . در روم باستان، از ماهي و شاخ حيوانات چسبي جهت چسبانيدن قطعات چوب به يکديگر ابداع و مصرف مي شده است . تا اواسط قرن نوزدهم براي چسباندن اوراق کاغذ و قطعات چوب فقط از چسبهايي که منشا حيواني (پوست، سم، شاخ،استخوان، شير و خون حيوانات ) داشت، استفاده مي شده که البته هنوز هم تا حدودي جنبه تجارتي خود راحفظ نمود ه اند .
اين نوع چسبها را در موقع مصرف بايد گرم کرده و پس از اندودن قطعات با آن بايد دو قطعه را براي مدتي تحت فشار نگه داشت تا در اثر سرد شدن چسب، قطعات به يکديگر متصل شوند . گرم و سردکردن، تحت فشار قرار دادن و نيز بوي بد اين چسبها سبب نامرغوبي و کندي کار با آنها ميشود.
در سال ١٩٠٣ پرکينز موفق شد که از نشاسته درخت کاواسا و سود سوزآور رقيق چسبي بسازد که در حرارتهاي معمولي براي چسبانيدن کاغذ و چوب قابل استفاده باشد . در زمان جنگ جهاني اول و کمي بعد از آن از کازئين براي تهيه چسبهاي چوب و کاغذ استفاده شد . اين نوع چسبها مانند چسب حاصل از نشاسته بود با اين مزيت که در برابر آب مقاومت بيشتري داشت . بعد از وي لوک موفق به توليد همين نوع چسب ازدانه سويا گشت . در دهه ١٩٣٠ گلداميت در آلمان و باکلند در امريکا موفق به توليد چسبهاي مصنوعي ازرزين فنل فرمالدئيد شدند و پس از آن ، از رزين اوره فرمالدئيد که بيرنگ و ارزانتر بود نيز استفاده شد و چندسال بعد از آن شرکت سيبا چسب ملامين را به بازار عرضه نمود .
در این پست پروژه ایی با عنوان مطالعات امكان سنجي مقدماتي طرح توليد نوار چسب(مخصوص برق) به صورت pdf جهت دانلود قرار داده شده است.
){kind=link}