از زمانيكه كاربرد وسيع و گسترده فلزات در صنايع گوناگون مشخص گرديد، محققين درصدد توليد آلياژهاي برتر و يا انتخاب يك پوشش مناسب به عنوان روكش فلزات جهت تقليل نقاط ضعف آنها مانند خوردگي، زنگ زدگي، ر سوب مواد در داخل لوله و … بر آمدند. حاصل اين تلاش ها اعمال رو شهايي نظير آبكاري، توليد فلزات آلياژي، استفاده از رنگ و انواع پليمرها بوده است.
در اين رهگذر پاره اي از پليمرها توانسته اند حتي جايگزين فلزات گردند . به عنوان مثال در تأسيسات لوله كشي ساختمان ها و صنايع گوناگون كه مسئله خوردگي فلزات هميشه موجب خسارت مستقيم و غير مستقیم عمده بوده است, لوله های PE, PVC ,PP, PB که از نظر کاربردی فاقد گرفتاری های لوله های فلزی از جمله پوسيدگي، زنگ زدگي و … بوده و تا حدي جايگزين لوله هاي فلزي شده اند. ولي اين نوع لوله ها نيز داراي نقاط ضعف ديگري مانند محدوديت عملي در انتقال حرارت و يا تحمل فشار و دماي بالا و غيره مي باشند.
جهت رفع اين نقيصه و دستيابي به فرمولي كه مزاياي فلز و پليمر را داشته و عاري از معايب آنها باشد،تلفيق مواد پليمر و فلز مورد تو جه محققين قرار گرفت بطوريكه در سيستم هاي لوله كشي به ويژه تأسيسات بهداشتي، حرارتي و برودتي شده است . يكي از انواع لوله هاي جديد كه با استفاده از پلي اتيلن و يكي از فلزات رنگي توليد مي گردد، لوله چند لايه است . اين نوع لوله ها در كشورهاي پيشرفته صنعتي به مرور جايگزين لوله هاي فلزي سنتي مي شوند.
){kind=link}